Καρχαριάκια !!!!!!! ένα διασκεδαστικό παιχνίδι .

Μία από τις τελευταίες ημέρες στο σχολείου μας , ήταν και αυτή . 
Η ημέρα που θελήσαμε να παίξουμε με ψαράκια .... Και τί ψαράκια !!!!!!! 
 ΚΑΡΧΑΡΙΑΚΙΑ !!!!!!!!!!!!!!

Η κυρία δίπλωσε πολλά τετράγωνα και πολύχρωμα χαρτάκια από γλασέ  ...

Ακριβώς έτσι .... 

 

Δίπλωσε τη μία πλευρά και κατόπιν την άλλη , έτσι ώστε να ακουμπήσουν στη διαγώνιο του τετραγώνου. Το σχήμα που έφτιαξα έμοιαζε με χωνί ....

Κατόπιν έβαλα το ένα χωνί μέσα στο άλλο ( δύο ίδια χρώματα ) ....

Πρόσθεσα ματάκια και έκοψα το στόμα με πριονωτό ψαλίδι για να μοιάζει με τα δόντια του καρχαρία ....

Και στο τέλος η ουρίτσα του ....

Αυτά είναι τα ΚΑΡΧΑΡΙΑΚΙΑ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Χρειαζόμαστε μόνο αρκετές μπαλίτσες για να παίξουμε με αυτά !!!!!

Μοίρασα στα παιδάκια μου από ένα καρχαριάκι με την οδηγία μου , να το κρατάνε έτσι ώστε το στοματάκι του καρχαρία να παραμένει ανοιχτό ....

Η κυρία τους έριχνε τις μπαλίτσες !!!!!!!!!!

Ποιο καρχαριάκι δεν πεινάει πια ???

Μάλλον όλα έχουν χορτάσει ...

Κουκλίτσες από σπίρτα ...

Είναι κάποιες φορές που βλέπω κάποια προσωπάκια σκυθρωπά από το πρωί , που μου βάζουν σε σκέψεις και αναρωτιέμαι το γιατί ..
Κάνω λοιπόν κι εγώ τις υποθέσεις μου ..
Μήπως είναι άρρωστα ;;;;;; και τρέχω να φέρω το θερμόμετρο .
Μήπως τους μάλωσε η μαμά ;;
Μήπως δεν κοιμήθηκαν καλά το βράδυ;;

Παίρνω κι εγώ το ρόλο της ψυχολόγου και αρχίζω να τα προσεγγίζω με το μαλακό ...

Χθες διάβαζα σε ένα βιβλίο της μικρής μου κόρης ότι κάπου στην Κεντρική Αμερική φτιάχνουν κάτι κουκλίτσες που χρησιμοποιούνται για να διώχνουν τη λύπη από τα παιδιά .
Ο θρύλος αναφέρει ότι τα παιδιά λένε αυτό που τα κάνει λυπημένα σε κάθε κούκλα όταν πηγαίνουν για ύπνο , και την τοποθετούν μετά κάτω από το μαξιλάρι τους . Το πρωί η κούκλα θα πάρει τη λύπη μακριά .

Οι κουκλίτσες αυτές γίνονται με σπίρτα ή οδοντογλυφίδες ( τόσο μικρούλες είναι )

Τους διηγήθηκα σαν παραμυθάκι το γεγονός αυτό ,με τα παιδιά της Αμερικής και είδα ότι έδειξαν ενδιαφέρον ..
Όλα τα παιδιά ξεγελιούνται με κάτι ψεύτικο που μοιάζει σαν αληθινό

Τους μίλησα για ακόμα μια φορά για δύο βασικά συναισθήματα : λύπη και χαρά ..

Δύο συναισθήματα που συνυπάρχουν στη ζωή μας , είτε το θέλουμε είτε όχι .

Γινόμαστε θεατρίνοι .

Βάλαμε μια καραμέλα στο στοματάκι μας και προσπαθήσαμε να πούμε λεξούλες με χαρά και με λύπη ..

Λέμε την λέξη ΚΑΡΑΜΕΛΑ  χαρούμενα ...... και λυπημένα
Λέμε την λέξη ΠΕΤΑΛΟΎΔΑ  χαρούμενα .... και λυπημένα
Λέμε την λέξη ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ χαρούμενα ..... και λυπημένα

Στη χαρά όλα είναι εύκολα και ευχάριστα για τον εαυτό μας .

Τους ρώτησα αν ποτέ είναι λυπημένοι , και για ποιο λόγο ....

Είναι λυπημένοι γιατί ...

Τους μαλώνει η μαμά ...
Δεν πήγαν στην παιδική χαρά ....
Δεν πήγαν στα jumbo ...
Τους χτύπησε ο φίλος τους ...
Τους χάλασαν οι μαρκαδόροι  ...


Αναφέραμε τρόπους ,για να μπορούμε να διώχνουμε την λύπη μας .

Μπορούμε να σκεφτόμαστε κάποιες ευχάριστες στιγμές μας ..
Μπορούμε να τρώμε μία καραμέλα ..
Μπορούμε να χοροπηδάμε ή να κάνουμε λίγο κουτσό ...
Μπορούμε να λέμε ένα τραγούδι που μας αρέσει ..

Τους έφτιαξα από μία κουκλίτσα με σπίρτα όπως είδα τις οδηγίες από το βιβλίο ..
Ζωγράφισα με λεπτό μαρκαδόρο στο πάνω μέρος του σπίρτου το πρόσωπο της κούκλας .

Τύλιξα μέχρι τη μέση του σπίρτου μία κλωστή σε χρώμα για μπλούζα , και το υπόλοιπο σπίρτο με διαφορετικό χρώμα ( παντελόνι ή φούστα )
Στο πάνω μέρος του σπίρτου μπορούμε να κολλήσουμε κλωστές για μαλλιά ..

Μπορείτε αν θέλετε να πάρετε ακόμα ένα σπίρτο και αφού το τυλίξετε με κλωστή να το κολλήσετε πάνω στο σώμα σε σχήμα σταυρού , για να έχει και χέρια .

Τα παιδιά πήραν μαζί το σπιρτάκι τους σήμερα .

Έχουν πια καταλάβει ότι σε περίπτωση που στεναχωρηθούν για κάτι θα βάλουν την κουκλίτσα στο μαξιλάρι τους και το επόμενο πρωί θα ξυπνήσουν με άλλη διάθεση !!

Η ιστορία του Σταμάτη και του Γρηγόρη ( φωτεινοί σηματοδότες )

Σταμάτης και Γρηγόρης


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν δυο μικρά ανθρωπάκια. Το
ένα το έλεγαν Σταμάτη και το άλλο Γρηγόρη.
Μια μέρα ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης αποφάσισαν να πάνε
στην πόλη , για να σώσουν τους ανθρώπους από τα αυτοκίνητα.
Προχώρησαν , προχώρησαν , ώσπου συνάντησαν έναν
τσομπάνο που έβοσκε τα πρόβατά του.
-Ε! πού πάτε έτσι βιαστικοί; Ρώτησε ο τσοπάνος.
-Πάμε στην πόλη είπαν τα ανθρωπάκια.
-Και τι θα κάνετε στην πόλη, είπαν τα ανθρωπάκια.

-Θα σώσουμε τους ανθρώπους από τα αυτοκίνητα,
απάντησαν τα δυο ανθρωπάκια.
-Εσείς θα σώσετε τους ανθρώπους από τα αυτοκίνητα; Γέλασε ο
τσοπάνος.
-Ναι, εμείς , είπαν πάλι τα δυο ανθρωπάκια.
-Και πώς λέγεστε , κουμπάροι; Ρώτησε ο τσομπάνος.
-Σταμάτης , είπε το ένα ανθρωπάκι.
-Γρηγόρης, είπε το άλλο ανθρωπάκι.
Έτσι είπανε και φύγανε. Προχώρησαν , προχώρησαν πάλι
και συνάντησαν ένα γεωργό που όργωνε το χωράφι του.
-Ε! τους φώναξε ο γεωργός. Για πού το βάλατε;
-Πάμε στην πόλη να σώσουμε τους ανθρώπους από τα
αυτοκίνητα, είπαν τα ανθρωπάκια.
-Εσείς θα σώσετε τους ανθρώπους από τα αυτοκίνητα!
γέλασε ο γεωργός. Τι αστείο είναι πάλι αυτό;
-Εμείς, εμείς !είπαν με σιγουριά τα δυο ανθρωπάκια. Θα
δεις…
- Και πώς είναι το όνομά σας; Ρώτησε ο γεωργός.
- Το δικό μου είναι Σταμάτης , είπε το ένα ανθρωπάκι.
Το δικό μου είναι Γρηγόρης, είπε το άλλο ανθρωπάκι.
Είπανε και φύγανε. Σαν φτάσανε την πόλη, οι δυο φίλοι
πήγαν στην αστυνομία.
-Ήρθαμε να σώσουμε τους ανθρώπους από τα αυτοκίνητα,
είπαν στους αστυνομικούς.
Οι αστυνομικοί δε γελάσανε, μόνο ρώτησαν:
-Και τι ζητάτε για να σώσετε τους ανθρώπους;
-Να μας ακούν, είπε ο Γρηγόρης .
-Να μας κοιτούν στα μάτια είπε ο Σταμάτης.
-Θα σας φτιάξουμε τα σπιτάκια, να μην κρυώνετε. Μην
τύχει και αρρωστήσετε, είπαν οι αστυνομικοί.
Έτσι κι έγινε:Ο Γρηγόρης φόρεσε πράσινο κοστούμι και
μπήκε σ’ ένα πράσινο σπιτάκι. Τώρα οι μεγάλοι αλλά και τα
μικρά παιδιά ξέρουν κι όταν είναι στο δρόμο, κοιτούν το σπιτάκι
των δυο μικρών ανθρώπων.
-Περάστε, κάντε τη δουλειά σας. Τα αυτοκίνητα είναι
σταματημένα και περιμένουν! λέει το πράσινο ανθρωπάκι, είπε ο
Γρηγόρης.
-Στοπ, και να με συμπαθάτε, ο δρόμος τώρα είναι για τα
αυτοκίνητα! λέει το κόκκινο ανθρωπάκι, ο Σταμάτης.
Έτσι ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης, τα δυο ανθρωπάκια,
κατέβηκαν στην πόλη. Από τότε, τσαφ! Ανάβει ο ένας κόκκινο,
τσουφ! Ο άλλος πράσινο και οι μεγάλοι και τα παιδιά δε
φοβούνται πια τα αυτοκίνητα. Έχουνε γίνει φίλοι.

                                                     Γαλάτεια Σουρέλη